Na twee dagen besloten we door te gaan naar Cuenca. Een lange busrit (twee keer overstappen) om daar het mooie stadje te bekijken en wat rond te slenteren. In Cuenca is het koloniale erfgoed het best bewaard gebleven; een mooi en sfeervol stadje dus. Beide interessante musea bezocht en na zo'n korte tijd alweer ons plan gewijzigd! We zouden namelijk de tweede dag van ons verblijf in Cuenca wandelend doorbrengen in een nabijgelegen natuurpark, maar de regen heeft ons daarvan weerhouden zodat we besloten direct door te gaan naar Peru. In Zuid-Equador werden we op pijnlijke wijze gewezen op de huidige overstromingen: huizen die tot halverwege onder het water verdwenen waren, wegen die gedeeltelijk verdwenen waren onder het water zodat er heel wat personenauto's gestrand waren en natuurlijk een hoop mensen op 'straat' (of eigenlijk in de modder) De oversteek naar Peru was dan ook een heel avontuur. Voor het eerst sinds tijden echt chaos bij de grens. De Peruanen lijken me tot nu toe erg onaardig en in en inslecht. Er waren echt ontzettend veel mensen die een slaatje probeerden te slaan uit de huidige situatie. Het migratiekantoor van Equador zit ongeveer 4 kilometer voor de grens en het kantoor van Peru 3 kilometer na de grens. Daarbij komt dat de eerste stad waar je op een bus kunt stappen (Tumbes) zo'n 30 kilometer van de grens verwijderd is. Je moet dus zelf voor nogal wat vervoer zorgen. We hebben wel 20 verhalen gehoord en evenzoveel prijzen, maar waar het in het begin voornamelijk op neerkwam was dat iedereen onze dollars wilde wisselen. Uiteraard moesten we wat wisselen, maar eerst de koers achterhalen en waarschijnlijk is deze beter aan de andere kant van de grens. Op een gegeven moment stonden er wel tien jongetjes en mannen aan ons te plukken. Bas vindt dit gehassle leuk en ik niet. Om van de mannetjes af te komen en meer informatie te verkrijgen, gingen we maar op pad (lopend met rugzak op, 30 graden Celsius). Nadat we de grens over waren, kwamen we geheel onverwacht een pinautomaat tegen met een Cirrus-logo: wie weet komt er ook nog wel geld uit. En wat schetst onze verbazing: in een klein grensplaatsje van Peru komt er gewoon geld uit de gleuf: de juiste valuta en in fijne hoeveelheden ook nog (dit in tegenstelling tot Equador waar je bij sommige banken 250 USD kunt krijgen per keer, maar meestal slechts 40 USD). Toen we onze wandeling voortzetten, liepen we tegen een lange rij op. Deze verhelderde een deel van alle onduidelijkheid: de rivier was zo hoog dat slechts een deel van de brug gebruikt kon worden zodat beurtelings de mensen van de noord- en de zuidkant een voor een mochten passeren. Eigenaars van bootjes wilden je natuurlijk wel even overbrengen voor aardig wat Soles, maar dat zag er zeer onveilig uit (vanwege de heftige stromingen). En inderdaad, er was zojuist een bootje omgeslagen. Wij dus in de rij en eenmaal aan de overkant van het plankengeheel hebben we ons voor de juiste marktprijs naar de migratie laten brengen. Onze motortaxibestuurder was de eerste vriendelijke Peruaan. De volgende aardige Peruaan was zowaar de migratiebeambte: voor het eerst geen schijn van corruptie en echt behulpzaam. Hij wist ons te vertellen dat er naast de 'taxis' (oude Amerikaanse bakken met verhoogde achterwielophanging) die veel te veel vragen ook collectivos naar Tumbes gaan en wat de prijs daarvan was. Uiteraard vroeg de busboy van de collectivo weer eens drie keer te veel, maar gelukkig wisten we de juiste prijs en wisten we die ook af te dingen. Eenmaal aangekomen in Tumbes meteen verder naar Trujillo. Dit houdt in Peru echter in dat je niet zomaar naar het busstation kunt lopen, maar echt moet gaan shoppen door de hele stad. Prijzen, vertrektijden, de duur van de rit, et cetera, het verschilt allemaal, maar probeer daar maar eens achter te komen. Onderweg bij een van de militaire controleposten moesten we de bus uit zodat ze alles konden controleren. Zo konden we een heuse torrenplaag meemaken. Echt o-ve-ral torren! De hele grond was bezaaid, bij elke stap kraakte het onder je voeten. In de lucht, op je kleren en dan nog eens motten en torren die elkaar opeten. Bah dus.