In Ica was het, waarschijnlijk vanwege Semana Santa, moeilijk een passend en niet te prijzig hotelletje te vinden. Gelukkig hadden we tegen een uur of zeven een schappelijke deal gemaakt; een goede timing dus met het oog op de processie. Alle straten in het centrum waren voorzien van stellages waaronder straattekeningen waren aangebracht. Het leuke aan deze tekeningen was dat ze met allerlei verschillende materialen waren aangebracht: verf, gekleurd zand en aarde, bloemen en roesjes van crepepapier et cetera. Erg jammer dat zo'n optocht daar dan een paar uur later klakkeloos overheen banjert. De optocht zelf was indrukwekkend en typisch Semana Santa: overal wierook, iedereen voorzien van kaarsen en te veel mensen op de been. Lekker duwen dus, vooral op het moment dat de optocht daadwerkelijk langskomt. Vanuit de huizen wordt op hetzelfde moment bloemblaadjes naar beneden gegooid en sommige stellages zijn zodanig vormgegeven dat, door aan een touwtje te trekken, de bloemblaadjes vanzelf naar beneden dwarrelen. Wat erg typisch is, is dat er een kermis is (die, indien mogelijk, hier nog meer herrie teweegbrengt dan in Nederland) en overal harde muziek en dat, als het grote Jezusbeeld (dat het opvallendste onderdeel is van de optocht) in zicht komt, de muziek uitdooft en de kermis ineens een heel stuk minder schreeuwerig wordt.

De volgende ochtend verliep het opstaan, douchen en aankleden nogal moeizaam. Dat is volgens mij een van de kenmerken van reizen met meer dan een of twee personen. Om nog maar te zwijgen van de diverse besluitvormingsprocessen; dat is echt een stuk ingewikkelder. Waar gaan we eten, wat gaan we vandaag doen, welk hotel zullen we nemen, wanneer gaan we eten, wanneer vertrekken we naar de volgende bestemming (en welke is dat eigenlijk), et cetera. Halverwege de dag waren we erin geslaagd een ontbijtplek te vinden (de allerslechtste keus tot nu toe) en een bestemming voor die dag. We zouden naar Huacachina gaan; een oase vlakbij Ica waar je een beetje kunt rondkijken en sandboarden. Het rondkijken was erg bijzonder: midden in een massa van zandduinen ligt daar ineens dat meertje met erom heen de mooiste palmbomen. Eigenlijk was het precies zoals ik me een oase voorstelde op grond van verhalen, strip- en kinderboeken. Ook het sandboarden was leuk, althans, leuk om een keer geprobeerd te hebben. Jezus, wat is dat zwaar! Berg op (en niet zomaar een berg, maar een zandduin: 1 naar boven en 2 naar beneden dus) met een board onder je arm en dan ook nog eens soepel naar beneden surfen. Het ging eigenlijk best aardig. Het enige waar je rekening mee moet houden zijn Peruaanse families die een beetje zitten te zeehonden midden op de piste. Als er al een keer een naar beneden gaat, dan gebeurt dit al sleeend. Ze gaan op het board zitten en laten zich zo naar beneden glijden. Opletten dus! Een ander ding waar je rekening mee moet houden is dat je halverwege de piste moet gaan zitten (goed excuus om even uit te rusten) om wat extra wax aan te brengen, want zand houdt heel veel van wax en daar blijft dus na zeer korte tijd weinig meer van over.