We hebben vanuit Chugchilan een wandeling gemaakt naar een Zwitserse(!) kaasfabriek (de stank wellicht ook als gevolg hiervan) die helaas gesloten bleek toen we er aankwamen. Erg jammer, want het had aardig geregend op onze twee uur durende wandeling door de bergen zodat we wel verlangden naar een plek om warm te worden. Gelukkig werden we toen we beneden arriveerden door Mama Hilda verwelkomd met thee en soep met kaas. De rest van de tijd in Chugchilan hebben we met name doorgebracht door te kaarten voor de open haard. 's Ochtends mochten we nog even meegenieten met de geur van afgebrand varkenshaar. Het varken was reeds omgebracht, maar om zijn delen verder te kunnen gebruiken, moeten eerst zijn haren worden weggebrand. Dat gebeurt dus op het centrale plein met een gasbrander en een fijne hoeveelheid toeschouwers. Het is maar wat je fijn vindt.

Als je genoeg hebt van Chugchilan, dan moet je om 3.00 uur 's ochtends de bus nemen. Daar staat dan tegenover dat de bus dagelijks vertrekt. Wij probeerden dus maar een lift te regelen op de melk-truck hetgeen lukte en een relatief prettige ervaring was: het regende niet, we zaten 'slechts' met 15 man in de laadbak van deze pick-up truck en we hebben geen enkele klapband andersoort pech of ongeluk gehad.

Deze cirkel onontgonnen, weinig toeristisch Equador eindigde voor ons in het plaatsje Saquisili. Het was niet de bedoeling hier te stoppen, maar in een gids van een van onze medereizigers stond als boodschap van een vriend geschreven dat ze de donderdagmarkt van Saquisili echt niet mocht missen. We reden hier op woensdagmiddag langs, dus vonden het wel de moeite waard een nachtje te blijven. En we vielen weer eens met onze neus in de boter! We waren nog geen uur in Saquisili of zagen allemaal kleine huiskappelletjes opgebouwd worden langs de straat. Er bleek die avond een processie te zijn waarin een optocht met meneer pastoor, bloemblaadjesgooiende meisjes in maagdelijk witte jurken en een hele massa burgers met fakkels alle altaartjes afging. Vervolgens mochten de huiseigenaren (en opbouwers van de altaartjes) een en ander aan god vragen hetgeen door meneer pastoor uiteraard gezegend werd. Tot slot kregen ze (en wij ook, want toeristen waren ook daar nog best spannend) een stuk brood, waarschijnlijk van het lichaam van Jesus Christus (ik heb het als rasvegetarier dan ook niet gegeten). De volgende ochtend ging men vrij bijtijds verder met bijbehorende activiteiten zodat we ook hier weer lekker vroeg de markt op konden. Ondanks het feit dat deze markt als de belangrijkste wordt beschouwd in zowel de Indianenwereld als de economenwereld, vonden wij dat er weinig verschil was met Pujili. Iets minder dode beesten met bijbehorende gruwelijke taferelen en iets meer levende beesten. Ik begrijp nu ook waar het speekwoord 'Gillen als een speenvarken' vandaan komt, want dat doen ze dus echt en hoe! Een ander verschil met Pujili is dat hier Artesanias worden verkocht zoals kleden en hangmatten. Uiteraard kon ik de verleiding niet weerstaan en heb een hele mooie hangmat gekocht. Achteraf bleek helaas dat een pakketje van bijvoorbeeld 10 kilo naar Nederland versturen (met de langzame post) me op zo'n 179 USD zou komen te staan. Mocht iemand nog deze kant op willen komen en op zoek zijn naar sponsoring, ik weet nog wel iemand.