Een van de uitstapjes die je vanaf Arequipa kunt maken, is richting de Canyon del Colca (onduidelijk of dit nou de diepste canyon van de wereld is of niet, maar voor ons was ie in elk geval meer dan diep genoeg). Na heel wat gesteggel over wat we nou precies wilden gaan doen met deze canyon, vertrokken Bas en ik de 6e zonder Axel. Nee, niet omdat we het absoluut niet eens konden worden (we hadden al besloten om erheen te gaan en daar te zien hoeveel we zouden gaan wandelen), maar omdat Axel een meisje had ontmoet waarvoor hij in Arequipa wilde blijven. En dan te bedenken dat hij van ons allen het meest enthousiast was over de Canyon met bijbehorende wandelmogelijkheden. . . Toen we arriveerden in Cabanaconde was het al donker (en dus erg koud op 3300 meter). We zouden hier overnachten en ons wandelfeest van start laten gaan. Er waren aardig wat mogelijkheden en we hebben ons in de plaatselijke herberg dan ook goed laten voorlichten samen met een Schot (Fran) en een Zweeds meisje (Hanna) waar we later in Arequipa nog meer gezelligheid mee zouden hebben. Zij besloten twee dagen te gaan wandelen: een om af te dalen tot de rivier (tot 2100 meter, 2,5 uur nodig) waar je kunt overnachten in een dorpje dat Oase heet en bestaat uit twee hotelletjes (elk met een zwembad gehakt uit de rotsen) en daarna een dag om de klim naar boven te maken (4 uur).
Ondanks de bezwaren die ik vooraf had (niet weer zoveel klimmen en dalen met kapotte voeten en zere knieen en spieren als resultaat) besloten Bas en ik toch de 'Bikkeltocht' te gaan doen. Zo konden we elkaar eindelijk weer eens aanspreken met Bikkel respectievelijk Bikkelien. De lange tocht hield in dat we op dag een zo'n 9 uur zouden lopen, overnachten in Oase en de volgende dag terugklimmen naar boven. Afdalen via een langere route langs de rivier, de rivier oversteken, aan de andere kant een stevige klim maken tot 2400 meter, weer terug langs de rivier terwijl je afdaalt tot 2100 meter en dan weer de rivier oversteken om in Oase te eindigen. Gelukkig was het een heel erg mooie tocht, anders was het het afzien niet waard geweest. Eerst superheet met felle zon, 's middags regen (en zo veel dat we wel moesten schuilen) en natuurlijk verdwalen. Deze keer niet te vaak en we zijn er niet al te veel tijd mee verloren, maar toch jammer dat dergelijke tochten nooit zonder verdwalen kunnen verlopen. De oorzaak van het verdwalen is natuurlijk dat er geen kip te bekennen is om je de weg te wijzen en dat is natuurlijk wel weer leuk; geen andere toerist te bekennen en alleen in de dorpjes een spoor van leven. Hoewel ook die hoeveelheid leven beperkt was. Er waren twee dorpen aan de andere kant van de rivier (op 2300 tot 2400 meter hoogte) die de uitstraling van een spookdorp hadden. Er woonden zo'n 100 mensen maar er stonden ook een heleboel huizen leeg. Gewoon met de noorderzon vertrokken denk ik zo. Het enige wat van waarde is, is kennelijk het dak; alle golfplaten waren namelijk verwijderd.
En inderdaad, zoals ik al verwachtte, vooral het dalen en klimmen was erg zwaar. Dalen is een hel voor je knieenen en klimmen is gewoon onprettig op losse ondergrond en in de felle zon. Zoals ik al zei was de natuur gelukkig schitterend en dat maakte dan ook een hoop goed. We kwamen om half vijf aan in Oase en dat bleek maar net op tijd. Het begon toen namelijk zo hard te regenen dat ik de douchestraal niet meer kon onderscheiden. Het was daar nogal primitief en de douche was in de buitenlucht zonder dak (en uiteraard mas o menos koud water). Toen ik uitgedoucht was, vergat ik dan ook de kraan dicht te draaien. Deze hevige regenstormen bleken niet gebruikelijk. Ons bed was nat geregend zodat we naar de kamer met het laatste droge bed moesten verhuizen en ook de eetgelegenheid was niet meer geschikt voor gebruik. Het gevolg was dat we met de overige gasten op hun kamer al zittend op het bed het diner geserveerd kregen. Uiteraard was er geen elektriciteit zodat we met behulp van de zaklamp moesten voorkomen dat we teveel soep zouden knoeien. Achteraf bleek dat wij daar beneden nog mazzel hadden gehad; boven waren er hagelstenen naar beneden gekomen en nog hoger had het gesneeuwd. Het leuke hiervan was dat we de volgende morgen om 6 uur mooie versbesneeuwde toppen tegemoet gingen. Witte toppen of niet, als je blaren hebt onder je met eelt bedekte voeten is het niet fijn klimmen. Halverwege heb ik dan ook toegegeven aan de verleiding op de rug van een voorbijkomend paard te klimmen. Dit zou volgens Bas niets afdoen aan mijn Bikkelien-titel. Het enige was dat het tempo voor Bas nog een beetje werd opgeschroefd (maar die was toch al een bikkel dus dat kon er ook nog wel bij). Eindelijk boven aangekomen zo snel als mogelijk een bus naar Arequipa genomen zodat onze nog niet gekwetste lichaamsdelen daar nog even flink heen en weer geschud konden worden (op de heenweg was de vering van de bus gesneuveld zodat we hadden moeten overstappen, dus ik was allang blij dat we het tot Arequipa met 1 bus haalden). Tijd om te relaxen in Arequipa!
