Ook deze weg was weer schitterend. Eerst een heel stuk door de woestijn met aan de andere kant van de weg af en toe zee en daarna de bergen in. De woestijn was erg gevarieerd: sloppenwijken afgewisseld met steden die er ineens helemaal zijn en hele hoge zandduinen die zeer plotseling worden ingewisseld door megavlakten waar je zover je kunt kijken eigenlijk niets anders ziet dan een soort heiige mist boven de vlakte. Daarnaast werden we regelmatig getrakteerd op kilometerslange muren (met de structuur van huizenblokken) die erg troosteloos aandeden. Waarschijnlijk zijn het fabrieken of andersoortige bedrijven. Zo nu en dan gaat er een poort open en dan glipt er een mannetje of een wagen naar binnen. Vooral als je mensen ziet wandelen langs deze kilometerslange aaneenschakeling van muur, doet dat erg naargeestig aan. Alsof ze niet beseffen hoe lang ze nog te gaan hebben voordat ze weer in de bewoonde wereld arriveren. Vanwege de warmte en de daardoor hevig bewegende lucht, maken ze voor de kijker ook nog eens erg vreemde en schokkige bewegingen: een bijna surrealistisch aanzien dus.
Het vervolg van de weg in de bergen was ook bijzonder: andere bergen dan we voorheen gezien hebben, heel erg veel water en het werd rap kouder. Toen we arriveerden in Huaraz (3100 mtr.), was het al goed en wel donker en koud. Een beetje opdringerig vrouwtje wilde ons wel meenemen naar een hotel. Omdat we nog niets hadden uitgezocht en de beschrijvingen uit de LP uitnodigden om alles rustig te gaan bekijken en vergelijken (er stond dus eigenlijk niets in), besloten we gewoon maar met haar mee te gaan. De pingpongtafel bleek een tafelvoetbal te zijn, maar alle overige faciliteiten waarover ze gerept had, waren inderdaad aanwezig: van keuken tot wasplaats en gemeenschappelijke ruimte met tv, video en zelfs heel wat films. Warm water weet je natuurlijk pas achteraf en inderdaad bleek dat ook hier problematisch te zijn. Als het hard heeft geregend, is er geen water (dus ook geen warm water). Als er warm water is, is het te warm en kun je er dus niet onder staan. Een paar kennisregeltjes waar je maar weinig aan hebt dus. Ik geef de voorkeur aan: als ik douchen wil, is er zo veel warm en koud water als ik wil. Vooral nadat we een dagje een tour hadden gedaan richting sneeuw. Wij in een busje volgeladen met ongeveer twintig (vooral Peruaanse) toeristen om wat mooie dingen te zien. De eerste stop een coca-theetje om ons lichaam voor te bereiden op de hoogte, de volgende stop een bijzondere poel midden in de bergen die wel tientallen kleuren (zwavelafzetting) bevatte. Vervolgens werden we getrakteerd op erg bijzondere cactussen; grote ronde bollen waar na verloop van tijd een gigantische pilaar uitgroeit. Foto's volgen. Tot slot de hoogten: een aardige klim waarna we een stuk door de sneeuw hebben gewandeld waarbij Bas zelfs een keer tot aan zijn middel is weggezakt. Toen we terugkwamen, waren we dus erg koud en nat, vandaar dat het vooral toen erg jammer was dat er niet gedoucht kon worden. Dan maar onder veel dekens en met warme thee in de hand een videootje kijken. Het doel van Huaraz was een beetje uitrusten van al het reizen en natuurlijk wandelen en sneeuw zien en dat hebben we dan ook gedaan. Elke keer als het regende (en dat is vrij vaak in het regenseizoen), probeerden we binnen te zijn om een filmpje te kijken.
