|
Boquete is een plaatsje in de bergen dat vooral bekend is vanwege zijn jaarlijkse 'Feria de flores y de cafe'. Deze beurs duurt een week en we zouden daar nog net een paar dagen van kunnen meemaken. Het leek ons geen verkeerde keus als eerste bestemming in Panama. De bergen, met wandelmogelijkheden, een welkome afwisseling van de warmte aan de stranden van Costa Rica.
Een tienurige busreis vanaf San José brengt ons naar de Panamese grens. Daar wordt ons al snel duidelijk dat Panama een hoge levensstandaard met Costa Rica gemeen heeft, maar veel meer een economische vrijstaat is naar Amerikaans model. Voor het eerst hoeven we niets te betalen om de grens over te mogen, voor het eerst wordt echter ook gekeken of we wel geld genoeg bij ons hebben om het land ook weer te kunnen verlaten.
We bedenken ons dat het misschien wel eens moeilijk zou kunnen zijn om in het druk bezochte Boquete een hotelkamer te krijgen. Vanaf een busstation, twee uur voor onze eindbestemming, proberen we wat hotels te bellen. Gelukkig vinden we er één waar we vanacht nog kunnen blijven, maar voor de rest van het weekend is alles vol. We zijn blij met ons initiatief om te bellen en dat we zo de andere toeristen in de bus te slim af zijn.
Aangekomen in het bergdorpje genieten we al snel van de luxe van een lang ontbeerde warme douche terwijl anderen naarstig op zoek zijn naar een bed, waar ze naar we later zullen vernemen toch allen succesvol in zijn gebleken.
's Avonds lopen we door het plaatsje. Gezellig met overal stalletjes met eten, drank en spulletjes te koop. Voor het eerst sinds Guatemala weer veel indianen in traditionele kleding. Het beursterrein lijkt op de Floriade maar we besluiten om dat pas de volgende dag te gaan bezoeken. Na een laat avondmaal, vermoeid van de lange reis, tevreden met de vooruitzichten van deze reisbestemming besluiten we niet te laat te gaan slapen. Pas in bed realiseren we ons wat de bijverschijnselen van zo'n beurs zijn. De gehele nacht harde muziek uit verschillende geluidsinstallaties en veel dronkemansgeruzie op straat en vlak buiten onze kamer. Als we de volgende ochtend ergens ontbijt proberen te krijgen is dat nog niets anders. De uitermate geschikte hoteleigenaar heeft zelf geen mogelijkheden om ons nog een nacht onder te brengen, maar hij heeft ondertussen wel iets anders voor ons weten te regelen. Terwijl wij een koffiefabriek bezoeken en door tuinen vol bloemen wandelen wordt er voor ons een kamer klaargemaakt in een nog rumoeriger deel van het dorpje.
Twee nachten zonder slaap is zo'n beetje het maximum wat Suzanne kon verdragen. Vandaar dat ze besluit om vast vooruit te reizen naar de Caribische eilandjes Bocas del Torro, terwijl Bas samen met Fons (uit Amersfoort en eerder ontmoet in Gracias, zijn reisgenote Astrid ziek in bed in het hotel) en oosterbuur Johannes nog een paar dagen gaat wandelen in de bergen in de omgeving. Een van de wandelingen staat bekend onder de naam 'el Sendero de los Quetzales' en loopt van het per bus in drie uur te bereiken Cerro Punto terug naar Boquete. Gedrieën verblijven we een nacht in een luxe chalet, dat je eerder in Zwitserland zou verwachten en dat opvallend weinig gasten heeft. Een 'mannen onder elkaar sfeertje' met bier bij de openhaard zorgt voor een late nacht. De volgende ochtend vroeg op om de trail te kunnen vinden. De afgelopen dagen hadden we geprobeerd om zo goed als mogelijk informatie te krijgen over de trail en omdat dit alleen maar tegenstrijdigheden opgeleverd had, waren we benieuwd wat de dag ons zou brengen. Gelukkig bleek een en ander toch goed aangegeven. De trek zelf leek sterk op de trek die we in Gracias gemaakt hadden dus daar niets spectaculairs over te melden. Indrukwekkend was het uitzicht vanaf een berg die we tijdens een 4 uur durende, onszelf opgelegde d-tour hebben beklommen. Maar waar het eigenlijk om ging op de Sendero de los Quetzales is de vogel waar het pad naar genoemd is. De Quetzal is een legendarische vogel die in veel wapens voorkomt en voor veel landen een nationale trots is. In Guatemala hebben ze zelfs de nationale munt naar het beest vernoemd. De Loneley Planet beloofde al vaak de mogelijkheid om het beest te zien, maar ondertussen ben ik nog nooit iemand tegengekomen die het beest ook daadwerkelijk heeft gezien. Als ik er over nadenk, heb ik ook nog nooit een foto van het beest gezien, maar wel overal zogenaamde artist impressions. Na deze trail heb ik het beest definitief naar het rijk der fabelen verbannen!
|
