|
En waarom zou dat nou het geval zijn? Nee, niet alleen omdat het hier veel geregend heeft (want het is hier echt super Caribisch; veel regen en zon en dat wisselt elkaar dan leuk af), maar ook omdat we een echt (tijdelijk) 'thuis' hebben gevonden. Rike, de Duitse eigenaar van deze tent, vond het belangrijk dat 'Mondo Taitu' een plek zou worden waar mensen echt even thuis konden zijn gedurende hun reis. En dat is haar gelukt! Ik was alvast vooruit gereisd vanaf Boquete en heb hier 9 dagen doorgebracht; het langst tot nu toe. Ik heb alle typen kamers gezien; van dormitory tot eenpersoonskamertjes op de benedenetage en toen Bas kwam kregen we zowaar 'de suite' toebedeeld. Een heerlijk grote kamer met fan en 2 ramen waarvan er een opent op de bovenveranda. Dat betekent dat Bas mij vanuit de kamer de laptop aan kan geven terwijl ik lekker in de hangmat op de veranda zit te zitten. Het weer bepaalt hier een beetje hoe je dag eruit ziet. Als het veel regent, dan is het heerlijk om op de veranda te zitten en wat spelletjes te doen of te lezen. 's Avonds is het weer lekker om na het eten (uiteraard wordt er gretig gebruik gemaakt van de aanwezigheid van een keuken) beneden te blijven zitten aan een van de sfeervolle tafeltjes en een beetje na te tafelen met wijn die best te drinken is.
Bocas del Toro is een eilandengroep dicht bij de grens van Costa Rica. Het grootste eiland, Colon, is de plek waar de meeste mensen verblijven. Vanuit hier kun je de verschillende eilanden met watertaxi's bezoeken of je kunt meegaan met een van de tours waarbij je een beetje van alles wat krijgt. Dat is dus wat ik gedaan heb. Eerst met het bootje naar een plek waar we dolfijnen konden bekijken, hetgeen best aardig was, maar op de route Azoren-Nederland toch een stuk spectaculairder. Daarna gingen we naar de Cayos Zapatillas. Dit betekent 'schoenen' en de eilanden zijn inderdaad zo genoemd omdat het twee eilanden zijn die erg veel op elkaar lijken. Op deze eilanden speelt het in Nederland wellicht bekende televisieprogramma 'Survivor' zich af. Een programma waarbij twee teams moeten zien te overleven met niets, opdrachtjes moeten uitvoeren en elkaar weg moeten stemmen. Aangezien ze op dit moment aan het filmen zijn, mochten we helaas niet veel van het eiland zien. Omdat de zee daar iets te wild was, moesten we met z'n vieren (degenenen die doorwilden naar Zapatillas) van de boot afspringen en het laatste stuk zwemmen. Het zag er denk ik net zo uit als op t.v. (erg mooi dus); jammer dat we er dus niet vrij rond mochten lopen. Na Zapatillas was het tijd voor een snorkeltje. Best mooi, veel tropische vissen met alle kleuren van de regenboog en ook mooi koraal, maar niet te vergelijken met het Barrier Reef in Belize. Ja, ik weet het, dit klinkt weer buitengewoon verwend. Tot slot door naar het strand. En dan wel het 'Red Frog Beach' waar je inderdaad kleine, rode kikkertjes kunt ontwaren. Ik vind alle stranden op deze eilanden even mooi, ook al zijn ze zeer divers. Op sommige moet je gewoon surfen, te heftige golven om iets anders te kunnen doen (jammer voor ons dus). Sommige plaatsen zijn absoluut ongeschikt om te zwemmen vanwege de sterke stroming en op andere kun je niet langer dan vijf minuten stilzitten omdat je anders volledig wordt opgepeuzeld door de zandvliegen. Dan zijn we meteen aangekomen bij het enige nare van Bocas; de zandvliegen. Ze zitten overal, dus denk maar niet dat je veilig bent als je je ver van het strand houdt. En daarnaast heb je het niet echt in de gaten als ze van je zitten te snoepen (in tegenstelling tot mijn vriend de mug). Pas een dag later begint het goed te jeuken en worden de voltallige beten zichtbaar. En dan schrik je dus van het driedimensionale maanlandschapachtige karakter dat je huid plotseling heeft aangenomen.
We hebben in Bocas ook nog een dag een motorfiets gehuurd om de twee wegen die het eiland rijk is, onveilig te gaan maken. Dit was echt helemaal te gek! Om de beurt rijden en achterop zitten en onderweg nog een grot bezocht en een leuk klein plaatsje (Boca del Drago) aan de andere kant van het eiland. De wegen zijn uiteraard onverhard en omdat het hier regelmatig met bakken uit de hemel komt, bestaan enkele delen uit niet meer dan een grote modderpoel. We waren dan ook volledig met modder bevlekt tegen de tijd dat we terugkeerden in Bocas (schoenen, benen en kleding was niet meer te herkennen). In het begin was het nog even wennen en wilde onze Suzuki nog wel eens afslaan. Nu praat ik even alleen voor mezelf: dit gebeurde dan als de berg iets steiler was dan ik had gedacht of het terugschakelen niet zo soepel verliep. En uiteraard: de hele tijd blijven kijken waar je heen wilt (misschien wel het beste wat ik heb geleerd met motorrijles). Als je dat niet doet, dan belandt je gegarandeerd in de diepste plas van het stukje weg waar je net met veel moeite omheen probeert te rijden. En als ie dan afslaat, sta je echt tot je knieen in de modder. En vervelender nog: probeer dan de motor maar weer eens uit die plas en op de weg te krijgen! Gelukkig is dat niet gebeurd. En het ging uiteraard steeds beter (en dat geldt voor ons allebei). Uiteindelijk verliep het manoeuvreren door zowel de modder als over de zandwegen vlekkeloos.
| Suus worstelt om motor uit modder te krijgen |
|
| Ook Bas heeft er soms moeite mee |
|
| Bas in Mondo Taitu (de suite) |
|
|
