|
Na onze San Blas ervaringen stond alweer het volgende avontuur op het programma. De oversteek naar Equador! Zoals reeds eerder beschreven, hadden we direct toen we in Panama-stad aankwamen uitvoerig ruchtbaarheid gegeven aan de wens over het water naar Zuid-Amerika te willen gaan. En we hebben een match weten te maken! We zijn niet op een zeiljacht beland (wat vooral Bas wel jammer vindt), maar we zitten inmiddels op zo'n groot (50 ft) motorjacht! Ik moet toegeven dat ik altijd wat heb neergekeken op dergelijke vaartuigen en de mensen die zich erop bevinden, maar ben daar inmiddels helemaal van bijgedraaid. Een Amerikaans echtpaar (Chuck en Jeanette) van begin 70 wil extra back-up voor het geval er iets mis gaat. Je zit met zo'n oversteek toch steeds een aantal dagen op zee en dus vrij ver weg van de bewoonde wereld. De reden waarom ik mijn opinie heb gewijzigd is met name omdat deze mensen hun boot als hun huis beschouwen. Ze hebben hun hele leven hard gewerkt en zodanig geleefd dat ze het zich konden permitteren om hun huis in te wisselen voor een boot. Alle luxe aan boord lijkt in het begin overdreven, of tenminste buitengewoon luxe, maar als je het als je huis beschouwd, is het weer heel normaal dat je een wasmachine, droger, video et cetera aan boord hebt. Ik maakte mijn vergelijking voorheen met zeiljachtjes die voor plezier en vakantie worden gebruikt en dan vind ik het een hele andere zaak als dergelijke luxe aanwezig is. Voor Bas en mij is het natuurlijk extreem genieten, hoewel zaken als een warme douche alweer heel erg snel (we zijn ten tijde van dit schrijven een week aan boord) wennen! Om jullie een idee te geven, geef ik een paar eigenschappen van het jacht: 2 koelkasten, vriezer, 2 ovens, magnetron, broodbakmachine, 3 computers, printer en alle moderne communicatiemiddelen die je je maar kunt bedenken, watermakers (die van zout water heerlijk schoon zoet water maken zodat er altijd genoeg drinkwater is), generator, airco, hetgeen ik in het begin belachelijk vond, maar nu heel goed begrijp. Airco is heerlijk om in je slaapkamer te draaien voor je gaat slapen, of als je aan het werk bent in de boot, of als het windstil is, wat hier vaak het geval is. Tot slot zijn uiteraard alle koelkasten, vriezers en overige kasten op z'n Amerikaans gevuld; buitengewoon goed dus. Inderdaad, we worden hier verwend. In Zuid-Amerika gaan we gewoon weer opnieuw op reis en voor zolang genieten we van onze mini-cruisevakantie op reis.
8 februari zijn we aangemonsterd op La Vagabunda del Mar. Die dag werd gebruikt om de laatste inkopen te doen, te tanken, de boot te (laten) wassen, de boot uit te checken en naar de migratie te gaan. Alles verliep voorspoedig zodat we nog voor het begin van de carnaval (zaterdag 9 februari) uit konden varen. Ik vond het helemaal geen probleem om het carnavalsgebeuren te missen omdat ik het gevoel had dat er overeenkomsten zouden zijn met het festival de Flores in Boquete (en dat wil je graag missen). Bij de weg, ik las gister in de krant dat er al 22 mensen in Panama waren overleden ten gevolge van het carnaval.
Onze eerste stop was Isla Contadora, een vrij klein eiland, onderdeel van de eilandengroep Islas de las Perlas, waar we een nachtje in een baai hebben gelegen. Toen we daar aankwamen werden we direct opgeroepen via de radio door een zeiljachtje dat daar al in de baai lag. Het bleken vrienden van Chuck en Jeanette te zijn waar we even wat mee gedronken hebben. Zo ziet dat wereldje van de (wereld)vaarders er dus uit, iedereen kent elkaar wel en je komt elkaar overal weer tegen.
De 10e zijn we doorgevaren naar de baai van Isla Bayoneta. Bas en ik hebben hier gekayakt en zo de schitterende onbewoonde eilanden uitgechekt. We hebben ook een paar mooie strandjes bezocht, waaronder een heel bijzonder strand vol met oranje en paarse schelpen. Een ander strand was gedeeltelijk voorzien van een laag steen waar heel regelmatige halve bollen in waren ontstaan. Omdat het laag water aan het worden was, waren alle bassins volgelopen met zeewater zodat er een hele verzameling zwembadjes was ontstaan. Jammer dat ik niet weet hoe die kuilen daar gekomen zijn . . . Maandag 11 februari zijn we doorgevaren naar het grootste eiland van de groep, Isla del Rey. Feitelijk lagen we tussen dit eiland en een kleintje (Isla de Cana) in. We lagen een aardig eindje uit de kust, maar omdat we de laatste tijd vrij weinig exercise hadden gehad, besloten we toch om naar het strand te zwemmen. Uiteraard werden we vanaf La Vagebunda in de gaten gehouden en toen we een aardig eindje op weg waren, kwamen Chuck en Jeanette ons wat morele ondersteuning verlenen vanuit de Dingy. Ook hebben we een poging tot snorkelen gedaan, maar het zicht hier is helaas niet voldoende. De 12e hebben we de Archipielago de las Perlas verlaten en zijn we doorgevaren naar zuidelijker Panama: Bahia Pina, maar daarover later meer.
|
