|
Nadat we dinsdag 29 januari beide jachtclubs van Panama-city hadden bezocht, was ons al duidelijk dat we naar de andere kant van het kanaal moesten vertrekken (Colon). De meeste zeiljachten komen rond februari vanaf de Cariben en Colombia aan in Colon en passeren vanaf daar het Panama-kanaal richting Pacific. Wegens wind en stroming gaat dan slechts een klein deel naar boven (Mexico / Noord-Amerika) en de rest gaat richting Zuid-Pacific of Zuid-Amerika /Galapagos-eilanden. We zouden daar dus wel kans van slagen moeten hebben om een lift naar Zuid-Amerika te kunnen regelen. Op dit moment zijn we nog volop bezig mensen te leren kennen (we houden jullie op de hoogte), maar wat wel al direct geregeld werd toen we woensdag in Colon aankwamen, was dat we als line-handlers mee mochten werken op een 53 feet zeiljacht. Vriendelijk mannetje zat in de bar, ik vroeg hem of hij misschien mensen kende die op zoek waren naar line-handlers, nou dat was hij eigenlijk zelf wel, of we zaterdag beschikbaar waren . . .Uiteraard! Eerst even wat toelichting.
Elke boot die het kanaal door wil, moet tenminste 1 schipper, 1 loods/ el piloto (een locale persoon die de boel hier kent) en 4 line-handlers hebben (personen die de lijnen van het schip bedienen in de sluizen), anders mag je niet passeren. Als je hier lokale line-handlers inhuurt, dan kost dat 50 USD per line-handler. Je begrijpt dus dat ze altijd wel op zoek zijn naar mensen die het vrijwillig doen. We wisten vrijdagochtend nog niet 100% zeker of het line-handlen door zou gaan (de schema's schijnen continu te veranderen), maar we wilden onderweg naar Colon nog de Bahai tempel van Latijns-Amerika gaan bezoeken, dus we waagden het er maar op. Toen we aankwamen zat onze schipper echter fijn in de jachtclub en hoorden we direct dat alles op doorgaan stond; we zouden zaterdag om 4.45 uur vertrekken. De crew was heel erg leuk: de schipper, Martin uit Zuid-Afrika, die dit jacht (Tequila) van Tobago naar San Diego vaart voor een vriend. Martin's 19 jarige zoon Kevin waar Martin de rest van de tijd met hun eigen jacht de wereld mee rondzeilt. Carien (28) uit Zuid-Afrika die daar weg wilde, maar niet wist waarheen, totdat haar vader voorstelde om op zijn boot mee te komen naar San Diego zodat ze daar voorlopig samen op het jacht kunnen leven en tot slot Lance, een 20 jarige Brit (ook van oorsprong Zuid-Afrikaan) die de wereld rondreist door op jachten mee te liften en zo zo veel mogelijk zeilervaring op te doen. Allemaal erg leuke mensen en het is erg bijzonder om met Zuid-Afrikanen te spreken en elkaar te begrijpen terwijl ieder gewoon (rustig) zijn eigen taal spreekt. Wat ook bijzonder was aan onze crew, was dat nog niemand het kanaal door was geweest. Men is namelijk wel op zoek naar line-handlers, maar over het algemeen helpen de bemanningen van de jachten elkaar hiermee. Zo doen ze alvast wat ervaring op (voor als ze zelf als schipper gaan passeren) en hoeft niemand 'vreemden' mee te nemen of er zelfs voor te betalen (zo eenvoudig was het dus ook weer niet om mee te kunnen varen).
Vrijdag een gezellige avond op de boot gehad en heerlijk geslapen zo op het water. Dat was maar goed ook, want om 4 uur stonden we al op (voor het zelfde geld staat zo'n loods wel om 4.45 uur op de stoep). Gelukkig was onze 'Piloto' er al tegen 6 uur. De oversteek was erg bijzonder. Eerst een serie van 3 sluizen, waarin je telkens heel veel metertjes de lucht in gaat om zo in het zoete water te belanden. Daarna een groot aangelegd meer (gecreeerd d.m.v. een dam) wat een heel gek sfeertje uitademt. Je kunt er niet vrij gaan varen, er gelden allemaal strikte regels, je moet tussen de vele boeien blijven, er is overal verlichting, het verkeer wordt volledig gereguleerd (het is dus heel rustig), je moet op de motor blijven varen (hoewel je wel een zeiltje mag bijzetten) en er varen joekels van tankers vrolijk op dat meertje. Wat ook erg bijzonder is om te zien, is dat je goed kunt zien hoe de echte kanaal-delen zijn gemaakt/ gegraven. We waren hierin al enigszins onderwezen doordat we donderdag naar het kanaalmuseum waren geweest. Op de foto's zal later te zien zijn, dat sommige delen uit terrassen bestaan. Deze terrassen zijn ontstaan door steeds met spoorwegen en locomotieven een bepaald gebied uit te graven en vervolgens naar een etage lager te gaan om vanaf daar verder te gaan met de volgende laag. Wat ook erg bijzonder was aan onze overtocht was dat je samen met gigantische containerschepen vaart. Je ligt dus samen met een ander zeiljachtje en een giga-mammoet in een sluis. Deze grote schepen kunnen niet overal hun eigen motor gebruiken (te smal en de bewegingen zijn dan niet voorspelbaar) en worden dus geholpen door sleepboten met zeer krachtige motoren. Vaak varen deze achter de tanker aan zodat als het fout gaat, ze de mamoet nog kunnen afremmen. In de sluizen worden ze voortbewogen door locomotieven die langs de sluizen rijden en de mammoets voorttrekken en van de wand af houden. In totaal zijn we drie series van sluizen gepasseerd; na de eerste serie en het meer gingen we alweer naar beneden en ging het allemaal een stuk sneller. Aan het einde van de rit ga je nog onder de Puente de las Americas door; een erg grote brug die een mooi puntje zet achter de rit. Ongeveer om 15.30 uur kwamen we aan in Panama-city alwaar het afscheid nemen moeilijk was, maar we meteen een afspraak hadden met een Amerikaans koppel ten behoeve van een lift naar Equador! We houden jullie op de hoogte. kijk zelf maar eens hoe het is in het kanaal
| De Bahaitempel van Latijn Amerika |
|
| Met een containerschip in de sluis |
|
| Tequila gefotografeerd vanaf buurboot |
|
| Het sluiten van de sluizen |
|
|
