|
27-12 2001: onze eerste nachtreis (dat is hier in Centraal Amerika niet zo heel gebruikelijk). En die viel goed tegen! We gingen met de boot vanaf Ometepe in een ruk het hele Lago Nicaragua over richting Costa Rica. De boot deed er 10 uur over en het was een verdomd bijzondere uitdaging een ligplaats op het ijzeren dek te bemachtigen en nog veel moeilijker, deze te behouden. Elke keer als ik me omdraaide of een been verlegde, werd er weer wat ruimte opgesnoept door een van de omliggenden. Het was echt een strijd daar op dat dek. Ook best moeilijk om gewoon door de slapen als je zo nu en dan een schoen in je gezicht krijgt of als er iemand op je been gaat staan omdat er verder geen mogelijkheid is om van de ene kant van het dek naar de andere kant te komen. Vooral toen we om 18.00 uur de boot opkwamen was het spannend; de eerste acties (veroveringen) bepalen voor een groot deel hoe je nacht zal zijn. Het is echt leuk om te zien hoe mensen zo snel mogelijk een goede inschatting proberen te maken van de kwaliteit van de plek die ze nu kunnen innemen en de kans dat er nog een betere plek te bemachtigen zal zijn. Vervolgens moet je natuurlijk je territorium gaan bewaken, wat in ons geval inhoudt de twee rugzakken strategisch op het dek plaatsen en er zelf tussen gaan liggen zodat er nog een redelijke kans is dat je gestrekt kunt gaan liggen en niet continu met je benen ingetrokken hoeft te slapen. Afin, een heel avontuur. Zo'n avontuur waar je op het moment zelf liever niet een rol in speelt, maar wat achteraf toch best leuk en romantisch is geweest (en zeker tot de dingen behoort die je niet vergeet).
De volgende ochtend in San Carlos veel hangen, wachten en onduidelijkheid rondom het immigratiekantoor. Hoe laat gaan ze nu open, mensen met paspoort voorrang boven zij die een permit hebben aangevraagd, hoe laat vertrekt de boot die ons de rivier overbrengt richting Costa Rica? De grensovergang was wel de meest symbolische tot nu toe: je gaat een poort door waarachter je in een rij belandt; vervolgens is het lang wachten, veel handelingen, maar uiteindelijk komt je bij het einde van de rij en die gaat dan vrolijk over in een steiger. Op deze steiger mag alleen de boot naar Costa Rica aanleggen (2 per dag), dus je loopt gewoon net zo lang door tot je niet verder kunt en de rest van de grensoversteek verloopt per boot. De bestemming van het bootje wordt ongeveer een uur later bereikt en is het eerste immigratiekantoor van Costa Rica. Wederom veel wachten, onduidelijkheid, tot slot de gebruikelijke handelingen (kortom precies wat we gewend zijn). Het enige verschil met wat we tot nu toe hebben mogen ervaren, is dat er deze keer heuse douanebeambten op ons stonden te wachten die 'even' door je tas heen gingen. Afin, eenmaal de grens over direct door naar Ciudad Quesada; een echte stad zodat we eindelijk weer eens onze portie internet konden krijgen en onze foto's konden ontwikkelen.
De 29ste meteen door naar la Fortuna om een beeld van Costa Rica te kunnen krijgen (la Fortuna is een van de toeristentrekpleisters). De hoofdattractie is de vulkaan Arenal, die nog dagelijks actief is. Helaas was het continu bewolkt zodat we 'm niet vanuit het plaatsje konden bewonderen. Eveneens was er de laatste tijd erg veel regen gevallen waardoor de vulkaan af zou koelen en minder actief zou zijn (of ook gewoon minder goed zichtbaar). Wat hier veel gebruikelijker is dan in Guatemala, Honduras en Nicaragua, zijn tours. Het stikt hier echt van de touroperators die je voor heel wat dollars overal naar toe willen brengen. Een van de tours waar we vrij snel mee bekend raakten was een combi van een bezoek aan de vulkaan met daarna een bezoek aan een van de hete bronnen (omdat de vulkaan nog immer actief is, zijn er hier voldoende warme bronnen). De prijzen varieren van 15 tot 25 dollar maar je krijgt allemaal precies hetzelfde. Ondanks dat het in het plaatsje vrij bewolkt was die dag, besloten we toch maar om mee te gaan. Wij gingen met een mannetje mee die de tour voor 15 dollar aanbood. Om een uur of vijf 's middags met de auto (i.t.t. al die groepen in heuse toeristenbusjes) naar boven naar het uitkijkpunt. We hadden ontzettend veel mazzel, want naast het dreigende geluid van de rommelende vulkaan, hebben we heel wat lava naar beneden zien komen. Na een half uurtje wachten was zelfs het topje van de vulkaan bijna uit de wolken. Het scheen 1 van de beste dagen te zijn geweest van dit seizoen. Op het moment dat wij voldoende gezien hadden (dat is een mooi voordeel van zo'n prive tour), gingen we door naar de bronnen. Heerlijk om na de kou daar boven op die vulkaan het warme water in te duiken. En ook erg romantisch zo in het donker. Ook hier waren weer een stuk of zes baden gemaakt. Het bovenste bad bevatte het warmste water (maar daar zat niemand in omdat het volgens mij wel 45 graden was) en naarmate je afdaalde, naarmate het water afkoelde.
Verder hebben we in Arenal nog een zeer uitputtende (berg) wandeling naar een waterval gemaakt (het was die dag erg warm). Het beeld maakte een hoop goed; het water kwam echt van zo'n 40 meter hoogte naar beneden gekletterd. Na de afdaling konden we lekker afkoelen in het ijskoude water, zodat we weer helemaal fris aan de wandeling terug konden beginnen.
31 december: op naar San Jose. We wilden daar namelijk samen met Barbara (oud-huisgenoot) en Aldo oud en nieuw vieren in San Jose. Het was goed dat we daarvoor een beetje opgeschoten hadden, want het was een erg geslaagde avond! We zijn naar 'El Pueblo' geweest; een soort uitgaansdorp aan de rand van de stad waar alleen maar restaurants, kroegen, discotheken en wat souvenirswinkeltjes zitten. Het leuke van deze plek is dat er niet zo heel veel niet Tico-toeristen komen, met andere woorden: het waren vooral de middenklasse locals die hier oud en nieuw kwamen vieren. Lekker uit eten en daarna dansen in een echte Tico-discotheek. We hadden 's middags al een flesje champagne gekocht en koud gelegd en we hadden sterretjes bij ons (weer zo'n goed kerstcadeau van Marianne en Franke); de avond kon dus niet meer stuk. Geheel volgens traditie hebben we 1 januari doorgebracht: luieren, eten en (kaart) spelletjes doen.
Aldo is net afgestudeerd als dierenarts en Barbara is assistent bij de operaties die ze hier twee maanden als vrijwilligers hebben uitgevoerd. Vooral sterilisaties zijn erg gewild in Costa Rica. Omdat we het plan hadden opgevat om de laatste week van hun verblijf gezamenlijk wat rond te reizen, besloten zij om op 2 januari de katten die hun nog restten van hun edele delen te beroven. Zo konden ze tot de 9e hun tijd zelf indelen en hoefden nergens meer rekening mee te houden. Bas en ik hebben twee operaties meegekeken (gewoon op de keukentafel), wat erg bijzonder was. We hebben zowel een kat als een poes gesteriliseerd zien worden. Foto volgt!
| Bar & Aldo bezig met het steriliseren van een poes |
|
| Waterval bij Fortuna |
|
|
