|
Granada en Leon zijn twee steden die sinds hun stichting op elk denkbaar vlak elkaar de loef hebben afgestoken. Ook wij kunnen niet nalaten deze aangename pleisterplaatsen met elkaar te vergelijken. En inderdaad, Granada en Leon hebben heel wat van elkaar weg: vergelijkbaar sfeertje, vergelijkbare pleinen, restaurantjes en hotelletjes. Beiden zijn we het er over eens dat zowel Leon als Granada tot de aangenaamste verblijfplaatsen tot nu behoren. Een wandeltocht door het centrum toont ons mooi gerenoveerde paleizen van bisschoppen en handelaren, kathedralen en kerken, stambeelden en gedenkplaten van slachtoffers van vele locale oorlogen. Daarnaast zijn er diverse tentoonstellingen te bezichtigen van onder andere allerlei Midden-Amerikaanse maskers die gebruikt worden bij dansen en optochten en musea met pre-koloniale kunst in de vorm van figuren zoals je die in het groot ook in de Nazca woestijn (Peru) ziet.
Granada is ook de plek waar we weer oude bekenden ontmoeten. Franke en Marianne kenden we al uit Leon, de zweden Thomas en Karin zelfs al uit Gracias, Honduras. Met de laatsten bezoeken we Las Isletas; honderden kleine eilandjes vlak uit de kust, ontstaan doordat grote brokken lavasteen bij een flinke uitbarsting van de plaatselijke vulkaan door de lucht het water in geslingerd zijn. Op de meeste eilandjes past net een huisje. Bij zonsondergang genieten we van het zicht op de vulkaan en van wat vreemde vogels en apen. 's Avonds eten we en spelen we kaart in de Bearded Monkey, een van de typische hangouts voor rugzaktoeristen. Een oud koloniaal huis met een grote binnenplaats met bomen en veranda's aan alle kanten, goedkope dormitories, lekker en goedkoop eten, bier en verse vruchtendrankjes, video, boekenkasten vol met Engelstalige boeken die je kunt ruilen, wanden vol met tips en informatie over andere mooie plekjes in Midden-Amerika en natuurlijk internet. Wat wil een reiziger nog meer? Daar werken misschien? Ze zoeken nog wat mensen die nieuwe gasten willen inschrijven en het internet gedeelte beheren. We kunnen niet nalaten het even te overwegen.
Verder ontmoeten we in ons guesthouse een Nederlander die ondertussen al 35 jaar van huis is. Hij heeft mooie verhalen over hoe hij al die jaren in zijn onderhoud voorziet. Opalen zoeken in Australi, handel in sieraden en wapens in de US. Even mooi zijn z'n beschouwingen over Nederland. De moeite die hij doen moet om rijbewijs en/ of paspoort te verlengen. Ik kan niet nalaten een diepe bewondering voor zijn manier van leven te hebben, en natuurlijk ben ik er ook een beetje jaloers op. We brengen heel wat prettige uren met elkaar door.
Een bezoek aan de Mombacho stond ook nog op het programma. De vulkaan ligt in een nationaal park, waarvan de entree met 6$ in onze ogen aanzienlijk is. Maar je krijgt dan wel de mogelijkheid om met een heuse Ecomobiel naar de krater te rijden, wat ons redelijk wat klimmen bespaart. De Ecomobiel, vast een term die ze bedacht hebben om indruk te maken op de milieubewuste moderne toerist, is een groengeschilderde oude DDR truck waar allerlei onaangename rookwolken uitkomen. Daar kan iedereen zich vast wel een voorstelling van maken. Het is opmerkelijk hoe sterk je je in de klimaatswisseling kunt vergissen bij het beklimmen van zo'n vulkaan. Boven is het echt koud, bewolkt, storm- en regenachtig. Niets te zien dus. We maken een tocht over de rand van de krater, maar zijn niet in staat om meer dan 2 meter de krater in te kijken. In het rangerstation warmen we ons op met koffie en thee voor Suzanne en lezen we wat in de hoop dat het later op de dag nog zal opklaren. Gelukkig gebeurt dat ook zodat we een indrukwekkend zicht hebben op de wolken die met grote snelheid over de kraterwand heen de krater in- en uitgeperst worden en kunnen we ook de voorheen bezochte Isletas beneden in de baai zien liggen.
| De Bologna-galerij in Granada |
|
| Maskertentoonstelling in Granada |
|
|
