|
Nicaragua, wat is dat nou precies voor land? Vergelijkbaar met z'n buurlanden zoals Honduras en Guatemala, of kunnen we hier voor het eerst echt van verschillen spreken? Want wees nou eerlijk, de meeste verschillen (tot nu toe) vallen met name op doordat er zoveel overeenkomsten zijn. Een van de verschillen met de buren is in elk geval dat Nicaragua vroeger vrij veel in het nieuws was en daardoor goed bekend in Nederland. Al dat gedoe met Somozianen, Sandinisten en Contra's, met links en rechts, met de gehele koude oorlog periode van toen eigenlijk. Ik kan me nog goed herinneren hoe in Nederland de situatie in sommige landen, waaronder die in Nicaragua, bediscussieerd werd op een manier die eigenlijk alleen diende om aan te geven waar je politieke voorkeuren lagen. Was je ervan overtuigd dat de Russen een grote bedreiging vormden voor het Westen, dan was er een grote kans dat je voor Amerikaanse interventie in midden Amerika was, en dus voor de Somozianen, en later de contra's. Andersom waren het de Nederlandse sociaal democraten die de Sandinisten een warm hart toedroegen en allerlei ontwikkelings- en cultuuruitwisselingsprojecten met Nicaragua opstartten. Het is dan ook die sfeer van de jaren 70 die ik hier weer meen terug te vinden. Voor mezelf vergelijk ik het met de jeugdkampen waar ik toen wel naar toe ging. Rond het kampvuur revolutionaire liederen zingen en met de hele groep muurschilderingen maken. Precies dat vind je hier in overvloed. Cultuur voor het volk!
's Avonds op het grote plein in Leon zie je veel steltenlopers en mensen met maskers die trommelend hun dansjes uitvoeren. Oude mannetjes zitten in groepjes verspreid, zingen en spelen gitaar. Ze doen ons denken aan Ray Cooder en zijn Buena Vista Social Club en inderdaad is het beeld dat hij in zijn film over oude muzikanten in Cuba geeft goed vergelijken met de sfeer hier. In contrast zien we overdag vrachtwagens het stadje binnenrijden, snel overal stoeltjes en barretjes neerzetten met cola en flor de caa (de plaatselijke doch internationaal goed aangeschreven rum) om de, wat wij dan maar de 'intocht der landeigenaren' noemen, te accommoderen. Gezeten op hier schaarse grote paarden, die ze geleerd hebben om danspasjes te maken, komen ze vergezeld van harde jaren 70 disco muziek de stad binnen gereden. In de plaatselijke kroeg volgt een uitgebreide begroetingsceremonie met de daar ondertussen verzamelde zwaar opgetutte rest van de familie. Even snel als ze kwamen, zijn ze ook weer verdwenen.
Wat ook leuk is, is dat je hier (nog steeds) de Loesje-posters ziet; precies zoals wij die toen ook hadden. Verder verwacht men hier soms dat we uit Rusland komen, wat aangeeft dat de meeste Westerse mensen hier vroeger uit Rusland kwamen.
Bovenstaande uiteenzetting geeft enigszins (okay, Pleun?) weer wat we hier zoal ervaren. Om jullie niet te laten verdwalen (waar waren ze nou ook alweer gebleven?), beschrijven we op deze pagina eveneens puntsgewijs wat we de laatste tijd hebben ondernomen. 13 December zijn we de grens overgestoken, waar we voor de afwisseling weer eens flink genaaid zijn. Die kans is natuurlijk vrij groot als je om 16.45 uur bij de grens arriveert en het kantoor om 17.00 uur sluit. Afin, er zou 5 USD p.p. moeten worden betaald. Nadat het mannetje ons vreselijk lang had laten wachten, (in elk geval lang genoeg om de -wat wij in eerste instantie dachten -laatste bus te zien wegrijden) vroeg hij ons om 14 USD. Wat zou dat zijn in Cordoda? Nee, in Cordoba's betalen was absoluut niet mogelijk, hij wilde alleen maar dollars. Dat ruikt natuurlijk al een beetje vreemd. Vervolgens onderneemt hij zo'n zestigtal handelingen die bij elkaar zo'n 15 minuten beslaan waardoor de mensen achter ons tamelijk onrustig beginnen te worden en enigszins geirriteerde blikken onze richting doen uitgaan. Met drie briefjes en ons paspoort worden we vlug weggebonjourd richting bus (yes, er was er toch nog een). Een van de briefjes blijkt een kwitantie te zijn waarop staat dat we 2 USD p.p hebben betaald en dus in totaal 4 USD. Als ik terugloop richting kantoortje en vervelend mannetje, krijg ik van hem en zijn buurman echt hele boze blikken 'Als je nu niet heel snel opkrast en in die bus gaat zitten, . . .' (maar dan in het Spaans natuurlijk). Okay, op naar Esteli dan maar. Esteli is een aardig stadje en samen met Leon het meest populair onder de Sandinisten. Aangezien de verkiezingen hier net achter de rug zijn, zijn de sporen van de strijd nog duidelijk aanwezig. Het stikt hier echt van de 'FSNL' en de 'Daniel (Ortega red.) presidente!' muurschilderingen. En 'muur' is dan vrij breed te interpreteren; iedereen kalkt het wel ergens op, ook al is het slechts een steen die ervoor dient de voordeur open te laten staan.
De volgende dag hebben we een markt bezocht van een of andere collectieve biologisch dynamisch verantwoorde landbouw- en handwerkcoperatie, waar we onder andere wijn hebben geproefd gemaakt van Rosas de Jamiaca (hibiscus). Verder was er weinig te beleven, dus we zijn direct doorgereisd naar Leon. Ook Leon is weer een typisch cobblestone koloniaal stadje, maar dan zo een waar je zonder problemen een paar weken kunt vertoeven. Er is aardig wat te beleven. De dag dat we aankwamen vielen we meteen met onze neus in de boter: om 16.00 uur een bijna volledige zonsverduistering. Dankzij Bas zijn inventiviteit wisten we mooie brillen te fabriceren, gemaakt van het materiaal van reeds ontwikkeld fotomateriaal (en dan het donkere deel 2 maal over elkaar leggen). Het werd flink donker en we zagen de maan de zon steeds verder bedekken, maar op het hoogtepunt wist een groepje wolken ons teleur te stellen. Na de zonsverduistering gingen we direct door naar een folklore dansvoorstelling in het Teatro Nacional. We hadden al aardig wat theaters van binnen bekeken en het was leuk om ook eens een voorstelling mee te maken. Jammer dat de muziek van tape kwam, maar de meisjes die in lokale klederdracht hun folkloredansen toonden, maakten een hoop goed. Hoogtepunt was een gastoptreden van Nicaragua's nummer 1 dansgroep: een vijftal jongens van rond de twintig die heuse electric boogie dansten (en dan verdomd goed)! Tot slot zijn we een dagje naar het strand geweest en hebben we het Pompei van Nicaragua bezocht.
Het oude Leon (op zo'n 35 km. afstand van de huidige stad), gesticht in 1524 en de originele hoofdstad van Nicaragua, is begin 17e eeuw verlaten als gevolg van een uitbarsting van de nabijgelegen Momotombo en een aardbeving waarna de stad gewoon elders opnieuw werd opgebouwd. Slechts in 1967 wisten archeologen het oude Leon te localiseren. Veel meer dan een paar oude ruines was het niet, maar het is een leuk idee te beseffen dat op zo'n volledig uitgestorven terrein vroeger vreselijk veel activiteit is geweest en wie weet wat ze er nog allemaal gaan ontdekken. Het uitzicht over het meer van Managua en de vulkaan was in elk geval schitterend. Echt een typisch Midden-Amerika beeld: meer, vulkaan en diverse vegetatie.
Het strand, op zo'n 20 km. van Leon, was erg mooi: eerst een soort slufter (ondiep maar sterke stroming) oversteken en een paar kilometer lopen om vervolgens op een volledig uitgestorven strand te belanden. Er was echt helemaal niemand! Zwemmen is daar tamelijk moeilijk vanwege de hoge golven en de stroming, maar een beetje poedelen is ook okay. Toen we aan de terugweg begonnen, beseften we ons vrij snel dat de oversteek wel eens een probleem kon worden (het was inmiddels hoog water geworden). En inderdaad, daar viel niet meer doorheen te waden. De locals daar hadden de wetten van de economie goed onder de knie. Er staat een hulpeloos meisje met twee tassen aan de overkant van de slufter (Bas was gaan zwemmen). Schaarste (!), dus vaar je met je kayak naar de overkant en vraagt wat je maar wilt om haar over te varen. En ik kan weer eens oefenen met mijn onderhandelingstechnieken! Na het strand en de oude stad te hebben bekeken, vonden we het wel weer eens tijd worden door de reizen. Mede omdat Granada (onze volgende bestemming) vergelijkbaar zou moeten zijn voor wat betreft sfeervol koloniaal stadje en dergelijke. Maar daarover meer in het volgende hoofdstuk van ons reisverslag. 
Bovenstaand het uitzicht dat we vanaf Leon Viejo over de vulkaan hadden. De foto hieronder geeft een straatbeeld van Leon (met de veelgebruikte taxi-collectivo-busjes). 
|
