Voorheen was het misschien zo dat reizigers een echte 'Heart of Darkness' ervaring in het oerwoud al snel associeerden met boeken van London of Kipling en een tochtje over zee deed al gauw denken aan Hemmingway's 'Old man and the sea'. Voor onze generatie is dat natuurlijk net zo, ware het niet dat daar nog eens de associaties met stripboeken, videoclips en computerspelletjes bijkomen. Zo zijn we nu beland op een eilandje dat sterk doet denken aan de computeradventure 'Myst'. Op een koraalrif in de Caribische zee heeft een ijverige indiaan een kunstmatig eiland aangelegd van enkele vierkante meters groot. Op palen staat daaromheen een wirwar van steigers en rieten hutjes. Je kunt op veel manieren van de ene plek naar de andere lopen en onderweg allerlei zaken tegenkomen. Afgesloten bassins met grote kreeften en andere schelp- en schaaldieren. Stapels hout en riet om de drang tot uitbreiden van de eigenaar te bevredigen. Geheimzinnig afgesloten deuren met bordjes met indianentaal, waarachter we, zoals we 's nachts merken, een generator kunnen vinden die ons tot een uur of 10 van licht voorziet. Grote tonnen om regenwater op te vangen met daaraan verbonden een uitgebreid stelsel van pvc buizen om het water te verdelen over de badkamers met regentonnen met kalebassen die gebruikt dienen te worden om water over je heen te gieten. Op of aangemeerd aan de steigers allerlei mooi beschilderde bootjes. En natuurlijk beesten, waaronder een albino konijn, dat vrolijk zijn eigen weg vindt over het eiland. Vanaf de vele steigers heb je steeds wisselende uitzichten op verschillende Bounty eilanden, waartussen druk heen en weer gevaren wordt met kleine zeilkano's vol met in felgekleurde klederdracht gestoken indianenvrouwen. Het klotsen van het water onder je en het suizen van de wind zijn de enige geluiden die je hoort.
Nou, dat is dan grofweg de beschrijving van Bas over waar we ons bevinden. Wat nog ontbreekt is dat dit eiland niet op zichzelf staat. De San Blas eilanden bestaan uit zo'n 300 eilanden, deels natuurlijk, deels kunstmatig, die bewoond worden door de Kuna indianen. Naast deze eilanden is er ook nog een lange, smalle landstrook die tot Colombia reikt, waar de Kuna's zeggenschap over hebben. De Kuna's zijn gedeeltelijk onafhankelijk van Panama en voorzien in hun eigen levensonderhoud. Onafhankelijkheid houdt in dat ze hun eigen rechtssysteem hebben, hun eigen regering (het congres), geen politie en geen leger. Ook de Panamese politie wordt niet toegelaten in het Kuna-gebied (het schijnt dat de Colombiaanse drugstransporteurs dit wel prima vinden). Er wordt wel met hetzelfde geld betaald (USD). De eilanden en de rest van het Kuna-gebied is moeilijk te bereiken met bus of auto; iedereen gaat met een van de kleine vliegtuigjes die dagelijks de diverse eilanden aandoen. De vlucht was erg spannend. We waren ietwat zwaar beladen, dus iedereen kreeg een door de piloot aangewezen stoel toebedeeld, om het gewicht zo goed mogelijk te verdelen. In totaal zaten we met 9 man in het vliegtuig, geen luchtdruk en de deuren sloten op dezelfde manier als dat bij een 2cv gebeurt.
Verder zijn de Kuna's extreem klein en hebben ze ontzettende O-benen. We zijn er niet achter gekomen of dit komt doordat het allemaal inteelt is of door het eenzijdige voedsel.
Als je met een Kuna wilt trouwen, dan kan dat, maar niet in hun gebied. Je moet trouwen in Nederland (of welk ander land dan ook) en daarna mag je je er wel vestigen met je vrouw of man. Dan ben je er zelf ook eentje geworden. Indien je partner sterft, mag je dus wel blijven. De Kuna' s leven van de landbouw op het strookje vaste land waar ze zeggenschap over hebben (ze wonen alleen op de eilanden) en visserij. Dat is echter allemaal voor eigen gebruik. Geld verdienen ze aan de toeristen: hier verblijven is vrij duur en overal moet voor betaald worden. Toegang tot de strandjes, foto's maken van de vrouwen in klederdracht en het bijwonen van een traditionele dans: overal moet wel een paar dollar voor worden neergeteld. Hier kopen ze waarschijnlijk alles van wat ze niet zelf kunnen maken. De vrouwen tenslotte dragen traditionele kleding, terwijl de mannen allemaal Westers gekleed gaan: korte broek, t-shirt en petje. Voor zover de Kuna's.
Wat hebben we hier gedaan? Wederom weinig. Ja, daar komt ie weer: lekker gegeten. We hebben zelfs een keer gevraagd of we in plaats van Lobster vis konden krijgen. Verder hebben we zo'n beetje alles gegeten uit de bassins die de eigenaar rondom het eiland heeft aangelegd. Tussen de maaltijden door werden we door de eigenaar naar diverse andere eilanden gebracht om de Kunagemeenschappen te bezoeken en natuurlijk de schitterende stranden die dit gebied rijk is. Zoals het strand hier is, heb ik het echt nog nooit eerder gezien! Wit zand dat niet aan je lichaam blijft plakken (volgens Bas is het calcium in plaats van het silicium wat wij gewend zijn) en, nog veel belangrijker, dat nauwelijks warm wordt. Ik ben inmiddels gewend om overdag maximaal 5 meter over een strand te lopen zonder slippers aan; daarna zijn je voetzolen verbrand. Hier echter voelt het zand koel aan je lichaam. Ook het water lijkt koeler te zijn dan wat we tot nu toe gewend zijn. En de kleuren van het water varieeren van heldergroen naar licht- en soms donkerblauw. Uiteraard is dit afhankelijk van wat zich op de bodem bevindt, maar het zicht is echt enorm. Zo diep als je hier kunt kijken als er geen koraal of planten op de bodem liggen, zo heb ik het nog niet eerder gezien. Echt mooier nog dan Bounty en Fa!
Op elk eiland waar we geweest zijn, waren voldoende snorkelmogelijkheden: koraalriffen met zeer diverse tropische vissen, vissen die zich op kunnen blazen en een soort krokodilachtige vis met een lang groenig lichaam en een lange platte bek. Daarnaast hebben we ook een paar grote scholen met grote vissen voorbij zien komen. Dat is eventjes eng, maar zodra je ziet dat zij met z'n allen toch veel banger zijn voor een zo'n snorkelaartje, is alles weer okay. We hebben ook nog gesnorkeld rondom om een wrak. Dit hadden we in Bocas del Toro ook al een keer gedaan, maar dit was echt een stuk indrukwekkender. Het was een groot schip (75 meter) dat hier in de jaren 50 aan de grond is gelopen. Ook hier hebben we schitterende vissen en mooi rood koraal gezien. Een ander prettig aspect aan de eilandjes en de stranden is dat ze vol staan met kokosbomen; genoeg schaduw dus. Tot slot waait er een heerlijk briesje. Paradijs dus! Het enige waar je voor op moet passen, is dat er geen kokosnoot op je schedel belandt, want dan zou het wel eens heel direct afgelopen kunnen zijn allemaal.
