|
Om van de pacifische kust naar de caraibische kust te komen, zijn aardig wat reisuren benodigd. Aangezien vrijwel alle routes via de hoofdstad (Guatemala la ciudad of La Capital) lopen, besloten we een dagje daar te blijven om zo niet op de minder prettige uren te hoeven reizen. Er is best een hoop te beleven in deze stad, dus waarom ook niet. Het enige nadeel is dat het als relatief onveilig wordt bestempeld; reizigers vertrekken vaak direct naar het o, zo vriendelijke dichtbijgelegen Antigua om zo de minder prettige hoofdstad te vermijden. Voor een paar dagen is het echter zeker de moeite waard. Voor wat betreft de veiligheid: er staan overal zoveel guards met grote machineguns, dat je je wel veilig moet voelen(waardevolle spullen in een kluis in het hotel, niet opzichtig gedragen en met rugzak door blijven lopen zodat je tas niet kan worden opengesneden). Direct na aankomst een hotelletje gezocht: oud mannetje doet de deur van het slot na zich ervan verzekerd te hebben dat er geen ongure elementen voor de deur staan. Vervolgens de sfeer van vergane glorie: hoge donkere gangen, scheve vloeren, koloniale bankjes in de gangen en dat voor 6 gulden p.p.p.n. Maar wel deutsche grundlichkeit (ja, ja, ook hier)!
We hebben in Guatemala het schitterrende Palacio Nacional bekeken; echt een giga-paleis en natuurlijk mooi gelegen aan het Plaza Mayor. Na hier enige uren te hebben rondgedoold, zijn we naar de Mapa en Relieve gegaan; een net buiten de stad in een park gelegen 3-dimensionale kaart van Guatemala waarop alle vulkanen en bergen heel goed zichtbaar zijn. De kaart is zon 1000 m2 groot en omringd door 2 torens zodat je alle dorpen goed kunt onderscheiden; erg leuk zon madurodam op kaartniveau. Om onze toeristische dag compleet te maken, hebben we daarna de bus gepakt naar het Teatro Nacional. Dit gebouwencomplex zou eigenlijk op de lijst architectonisch zeer bijzondere concert- en theaterzalen moeten voorkomen, ware het niet dat de Guatemalteekse architect (Efrain Recinos) niet wereldberoemd is het complex sinds de jaren 50 geen update meer heeft gekend. Het complex, bestaande uit een openluchtconcertzaal, een kleiner theater en een megatheater, is niet vrij toegankelijk, maar de bewaker wist wel even een gids te regelen die ons met plezier en trots over de architectuur heeft verteld. Bas doet het denken aan Niemayer, de man die Brazilia heeft ontworpen aan de hand van de vorm van een vliegtuig; strakke betonnen vormen vol symboliek. Tot slot hebben we in la Capital heerlijk gegeten: echte pizza (ja, ja het is al zover dat we daar naar verlangen) en ook goeie vegetarische restaurantjes. Het gaat goed met ons!
De volgende dag (wo. 21-11) zijn we afgereisd naar de caraibische kust (Rio Dulce); we zitten hier aan een heel groot meer en gaan een helehoop paradijsjes genieten, maar daarover later meer
|
