|
In deze baai, gelegen aan de Zuidwestkust van Panama, is niet echt een haven te vinden, maar alleen een lodge bedoeld voor rijke Amerikanen die een weekje willen vissen voor zo'n 7000 $US. De baai ligt dus vol met sportvissersboten. Wij wilden deze kant op om toch nog iets mee te pikken van de natuur in de Darien Gap en de indianen die in dit deel van het land wonen. Op weg hiernaartoe is, als gevolg van het wattage van de radio, de autopilot gesneuveld. Gelukkig zijn er op dit jacht van alles tenminste twee aanwezig, dus het was niet volledig desastreus. Wat dat betreft zie ik veel overeenkomsten met onze trip van de Azoren naar Nederland. Er zijn ook hier allerlei dingen kapot gegaan: autopilot, de watermaker, die van zout zoet water maakt (erg handig, maar inderdaad; toch ook weer iets dat stuk kan), de reservemotor, een van de koelkasten en nog wat kleine dingen. Het beste van het beste en een dure boot maakt dus weinig verschil wat dat betreft.
De eerste ochtend zijn Bas en ik vroeg opgestaan om een stuk de rivier op te kajakken. We moesten om een uur of 8 het water op omdat we dan nog enigszins hoog water zouden moeten kunnen ervaren. Helaas bleek dit niet helemaal het geval en hebben we de kajak sommige stukken van de rivier moeten dragen/ slepen. Ook op de terugweg, toen het water nog lager stond, moesten we een aantal keer uitstappen. Halverwege de terugweg zijn we omgeslagen toen we probeerden een iets te snelle gang richting mangroves te voorkomen. Ook de 'uitgang', het punt waar de rivier in zee uitkomt, bracht hilariteit teweeg. Eerst de golven afwachten tot een goed moment en dan als een speer tegen de branding in kajakken, waarbij je er vooral voor moet zorgen dat de kajak recht op de goleven blijft (een keer omslaan is tenslotte voldoende). Dit ging gelukkig goed! De volgende dag hebben we met een toer in een panga (bootje) een indianendorp aan de rivier bezocht. Wat een verschil met hoog water! Dan hebben we ineens met een heuse rivier te maken in tegenstelling tot het stroompje waar wij de vorige dag mee te maken hadden gehad. Het eerste dorp dat we tegenkwamen, bestond uit huisjes van steen en beton en heuse gebouwen voor diverse doeleinden (winkeltje, biljart, betonnen voetbalveld, etc.). Dit was duidelijk geen indianendorp, maar het dorp waar alle 'zwarten' wonen die werkzaam zijn in de lodge. Vervolgens het indianendorp. Dat was precies zoals ik het me had voorgesteld: alles superprimitief, huizen op palen waaronder dingen opgeslagen worden die enigszins droog moeten blijven zoals hout. Koken op hout, eten uit kalebassen of andersoortige schalen en ook hier zien de vrouwen er weer vrij traditioneel uit en de mannen tamelijk Westers. Het dorp was van onze komst op de hoogte en had een aantal traditionele dansen in de aanbieding. Bij deze dansen dragen de vrouwen alleen een rokje en wat verf op de rest van het lichaam. Vrouwen die stevig bedeeld zijn, dragen een bh en meisjes die daar nog niet aan toe zijn, ondersteunen hun tietjes heel subtiel met hun onderarm. Foto's volgen . . .
Vrijdag 15 februari zijn we uiteindelijk vertrokken voor de wat grotere oversteek richting Equador. We waren nog geen halve dag op weg of Suus ving al een hele grote Dorado. Verse vis dus op het menu die dag. De rest van de trip hebben we niet meer gevist; het was vrij heftig weer en we waren het merendeel van de reis druk bezig met het ontwijken van kleine vissersbootjes en het oppikken, doorknippen en aan de achterkant weer vastknoppen van visserslijnen. De bouw van ons jacht had als gevolg dat we elke lijn meesleepten, maar daarvoor kregen we wel wat stabiliteit in de plaats. Wederom enigszins zeeziek geweest, maar gelukkig niet te vergelijken met onze Azorentrip. Op zondag 17 februari om 21.36 uur zijn we op 80.29.089 graden de evenaar overgestoken. Dit werd uiteraard gevierd met champagne (hoewel niemands maag daar echt naar stond). Op de foto kunnen jullie zien dat we rustig de tijd hebben genomen om de evenaar te passeren . . . Onderweg nog dofijnen gezien, eentje met een pilotfish (parasiet) aan zijn buik en ook een trashershark. Maandag de 15e kwamen we uiteindelijk aan bij het Isla Plata, ook wel Poor mans Galapagos genaamd, waar we een paar dagen zouden proberen bij te komen.
| Kajakkende jongetjes rondom La Vagabunda |
|
| Hutje ontdekt tijdens ´t kajakken (let op de trap) |
|
| Een echt Indianenhutje met meisje en kind |
|
| Suus vangt Dorado, vis op het menu dus! |
|
| La Vagabunda del Mar (ons bootje) |
|
| Bas en Suus aan het kajakken |
|
| Indianendans |
|
| Lokaal transportmiddel Bahia Pina |
|
| Champagne op 00.00.000 graden NB |
|
| Champagne met Chuck en Jeanette |
|
|
