|
De rit van Gracias naar La Esperanza kan niet met de bus worden gedaan. Alleen om 5.00 uur 's ochtends is er een bus en dat was te vroeg voor ons nadat we de dag ervoor zo'n 11 uur gelopen hebben. Daarnaast schijnen er af en toe postbussen te gaan, maar niemand weet precies wanneer die vertrekken. We hebben de rit dus achterin de open laadruimte van een pick-up doorgebracht; erg mooi zo over een hobbelige zandweg door de Hondurese jungle. Donkere wolken dreigend boven ons hoofd; gelukkig heeft het nauwelijks geregend. De pick-up's, een erg mooi systeem: er is een beperkt aantal reguliere bussen en voor alle overige bestemmingen geldt dat je je als 'particulier met pick-up' aan kunt melden als je ergens naar toe gaat. Er is 1 mannetje op het 'busstation' die alles weet en bij hem meld je je dan ook aan. Vervolgens is het een kwestie van vraag en aanbod koppelen. Wij komen met een vraag op het busstation, worden doorverwezen naar het mannetje en hij vertelt ons dat we om 12.00 uur stipt met pick-up x mee kunnen rijden voor een (centraal vastgestelde) prijs van 20 Lempira's. Mooi dat zoiets werkt.
We zijn slechts een nacht in La Esperanza gebleven. Ook dit is weer een mooi koloniaal stadje met een paar mooie kerkjes; echter met een paar uur lopen heb je alles wel gezien (en dat is maar goed ook gezien de toestand van onze benen en voeten). Toch nog een avontuurtje meegemaakt: we werden zowaar op straat aangesproken en genterviewd voor 'Radio Rapido'. Jammer dat het nou net dit programma is, want ondanks dat het met ons Spaans best goed gaat, is het vrij moeilijk communiceren als er in sneltreinvaart gesproken wordt. De assistent van de interviewer ging bij het horen van mijn naam spontaan het liedje 'Suzanne, ik ben stapelgek op jou' zingen (maar dan dus de Spaanse versie). Toen moest ik natuurlijk even vertellen dat het origineel van een groepje uit Nederland is en dat VOF de Kunst sinds die hit alleen nog maar muziek voor kinderen maakt (of hoeft te maken). Uiteraard was ik zo goed om Radio Rapido te trakteren op een originele live uitvoering van deze hit. Kortom, leuk avontuurtje weer in La esperanza.
De dag erna zijn we vertrokken richting de hoofdstad: Tegucicalpa, door Hondurezen ook wel liefkozend Tegus genoemd. Eindelijk weer eens een echte stad (met zowaar 1 miljoen inwoners), zodat we onze kleren weer eens gewassen konden hebben en wat culinaire afwisseling konden genieten: Burger Kings en Pizza Hutten in overvloed. Tegus stikt echt van de Amerikaanse invloeden. De overgang naar het door communisme en dus door de Russen beinvloede Nicaragua is dan des te mooier (maar daarover later meer).
Wat hebben we verder gedaan in Tegus? We zijn in de kathedraal op het Plaza Mayor naar een uitvoering van de Carmina Burana geweest. Erg mooi, allemaal zeer professionele muzikanten en een mooi, groot koor (inclusief kinderkoor). Als afsluiting kregen we een kerstmedley in het Spaans. Dat is wel leuk aan dit soort katholieke regionen; kerst kan je niet ontgaan. Overal kerstbomen en kerstmuziek (meestal te veel en schreeuwerig, maar deze medley was wel mooi).
Na Tegus hadden we voldoende Honduras-ervaringen. Op naar Nicaragua!
Bovenstaand twee typische straat en marktbeelden van La Esperanza en onderstaand de zogenaamde kruiwagenmarkt in Tegus (met Bas als muilezel). 
|
